انجام مقاله ISC نساجی | انجام نگارش پذیرش و چاپ مقاله ISC رشته نساجی
انجام مقاله ISC نساجی | انجام نگارش پذیرش و چاپ مقاله ISC رشته نساجی
بشر در ابتدا برای تهیه لباس و پوشاک و محافظت از خود در مقابل سرما و گرما صنعت نساجی را به وجود آورد. سپس زیرانداز و روانداز خود را به یاری این صنعت تهیه کرد و امروزه نه تنها انواع پوشاک، فرش و موکت را تهیه می‌کند بلکه برای ساخت ترمز ماشین، شریان‌های مصنوعی، جاده، هواپیما و سایت‌های فضایی به منسوجات نیاز است. برای مثال بیش از ۵۰% قلب مصنوعی، ۷۵% استحکام تایرها از الیاف نساجی درست شده است. در جاده‌سازی پیش از این که آسفالت ریخته شود، منسوجات ویژه‌ای را روی سطح جاده می‌خوابانند که عمر جاده‌ها را افزایش می‌دهد.
به همین دلیل امروزه نمی‌توان همچون گذشته صنعت نساجی را به روش استاد و شاگردی از نسلی به نسل دیگر انتقال داد. زیرا نساجی صنعتی بسیار گسترده و پیچیده است که اداره آن نیاز به تخصص و تحصیلات دانشگاهی در رشته مهندسی نساجی دارد. این صنعت شامل بخش‌های کارخانه‌های ریسندگی (تولید نخ‌های مختلف)، بافندگی (تولید انواع پارچه)، تولید فرش ماشینی و موکت و همچنین کارخانه‌های تکمیل‌کننده این کالاها مانند رنگرزی، چاپ و کارخانه‌های تولید الیاف مصنوعی مثل نایلون و پلی‌پروپیلن است. مهندسی نساجی رشته‌ای است که دانش و توانایی لازم را برای اداره بخش‌های مختلف این صنعت به دانشجویان می‌دهد. این رشته دارای سه گرایش تکنولوژی نساجی، شیمی نساجی و علوم الیاف، و پوشاک است.
گرایش تکنولوژی نساجی: دانشجوی تکنولوژی نساجی نحوه تولید نخ، پارچه، قالی و موکت را مطالعه می‌کند و با شیوه‌های ریسندگی نخ‌ها، مقدمات بافندگی آشنا می‌شود. همچنین برای شناخت حدودی دستگاه‌ها و طراحی ماشین‌آلات نساجی و قطعات مختلف‌‌شان دروسی درارتباط با علم مکانیک می‌گذراند.
گرایش شیمی نساجی و علوم الیاف: دانشجوی گرایش شیمی نساجی و علوم الیاف با طرز تهیه الیاف و نحوه کاربرد مواد شیمیایی در صنایع نساجی آشنا می‌شود و در زمینه تولید و خواص الیاف، مواد رنگزا و خصوصیات‌‌شان و نحوه تکمیل مواد نساجی مطالعه می‌کند.
گرایش پوشاک: امروزه بخش پوشاک صنعت نساجی به سوی ایجاد واحدهای بزرگ صنعتی متمایل شده است. برای مثال، در یک واحد خیاطی، الگوی قطعات یک پیراهن مردانه را که در حدود ۱۰ تا ۱۵ عدد است، با شابلون در می‌آورند و بر روی پارچه برش می‌زنند و در نهایت قطعات را به هم وصل می‌کنند. اما در مقیاس صنعتی که در یک روز ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ دست لباس آماده می‌شود، نیاز به یک مهندس نساجی گرایش پوشاک است تا طراحی خط تولید، نحوه دوخت و اتصال قطعات را تعیین نماید. او باید نحوه زمان‌بندی و طراحی خط تولید را به گونه‌ای انجام دهد که اگر برش و چرخ یک قطعه ۲۰ ثانیه طول می‌کشد و قطعه‌ای دیگر ۳ دقیقه زمان می‌برد، دستگاهی که قطعه‌ای را در زمان کمتر تولید می‌کند، بیکار نماند. این مساله زمانی اهمیت بیشتر پیدا می‌کند که بدانیم با توجه به طرح و مدل یک لباس، طراحی خط تولید فرق می‌کند. برای مثال، یک شلوار جین معمولی حدود ۱۵ قطعه دارد، اما یک شلوار جین تزئینی امکان دارد ۵۰ قطعه داشته باشد. در این میان، مهندس نساجی گرایش پوشاک حتی تعداد دستگاه‌های موجود برای دوخت هر قطعه را تعیین می‌کند تا کارخانه از هر دستگاه حداکثر استفاده را بکند. از سوی دیگر، مساله لایه‌چینی را می‌توان مطرح کرد؛ چون در کارخانه برای صرفه‌جویی در وقت و هزینه، قطعات هر دست لباس را به صورت مجزا برش نمی‌دهند، بلکه برای هر قطعه ۵۰ یا ۷۰ لایه می‌چینند و سپس الگو را گذاشته و برش می‌دهند. حال مساله اینجاست که لایه‌چینی باید با توجه به جنس پارچه انجام گیرد. برای مثال، در پارچه آستری یا ساتن نمی‌توان تعداد لایه‌ها را خیلی زیاد کرد زیرا لایه‌های پارچه روی هم لیز می‌خورند و نمی‌توان آن‌ها را به خوبی برش داد.
نظر (0)